Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη σκέψη-πρόταση την είχα προτείνει σε κάποιους επιχειρηματίες και ανθρώπους του ποδοσφαίρου που δραστηριοποιούνται με ακαδημίες 5Χ5 στην Τρίπολη, αν και δεν την «δέχθηκαν» και με ιδιαίτερη θέρμη. Αυτή σκέψη «γεννήθηκε» από το γεγονός ότι μέσα από τις ακαδημίες 5Χ5 έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι μπορούν να αναδειχθούν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν το Αρκαδικό ποδόσφαιρο να εξελιχθεί. Όπως συνέβη με τις ακαδημίες του κ. Μαρκόπουλου, τη δεκαετία του ’90, που ανέδειξαν μια πολύ μεγάλη «φουρνιά» ποδοσφαιριστών οι οποίοι αποτέλεσαν και συνεχίζουν κάποιοι να αποτελούν τη «βιτρίνα» του Αρκαδικού ποδοσφαίρου.
Η όρεξη, η διάθεση και η οργάνωση να αναδειχθούν νεαροί ποδοσφαιριστές μέσα από τις ακαδημίες 5Χ5 σήμερα στην Τρίπολη, αποτελεί γεγονός και μάλιστα από όχι μία αλλά τέσσερις ακαδημίες με δικές τους σύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις. «Πολυτέλεια» για μια επαρχιακή πόλη να υπάρχουν τέσσερις ακαδημίες 5Χ5 με δικές τους εγκαταστάσεις, δίνοντας διέξοδο στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο σε πάρα πολλά μικρά παιδιά της περιοχής.
Η σκέψη λοιπόν και η πρότασή μου ήταν η εξής: «Γιατί οι τέσσερις αυτές ακαδημίες να μην οργανώσουν από κοινού ένα άτυπο πρωτάθλημα για κάθε ηλικιακή κατηγορία στην οποία δραστηριοποιούνται, προκειμένου να δίνεται η δυνατότητα στα παιδιά να «παίρνουν» παιχνίδια στα πόδια τους;»
Κατανοώ ότι η διάχυτη επιφυλακτικότητα σε μια τέτοια σκέψη, ίσως έχει σχέση και με τον ανταγωνισμό τόσο σε επίπεδο επιχειρηματικό, όσο και επίπεδο λειτουργίας των ακαδημιών ή ακόμη και από κάποιες προσωπικές μεμονωμένες «διαφορές», αλλά μέσα από τη διοργάνωση πρωταθλημάτων ανά κατηγορία, στο τέλος κανείς δεν θεωρώ ότι βγαίνει χαμένος. Τα παιδιά μπορούν να δίνουν σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση αναμετρήσεις και να αποκτούν αγωνιστικές εμπειρίες που χωρίς συνεχείς αγωνιστικές παραστάσεις είναι δύσκολο να αποκτήσουν. Για παράδειγμα με τέσσερις γύρους ανά ηλικιακή κατηγορία και τη συμμετοχή τεσσάρων ομάδων, μπορούν να προκύψουν αμέσως-αμέσως 12 αγωνιστικές.
Σημασία δεν έχει ποια ακαδημία θα κάνει τις περισσότερες νίκες ή ποια θα κατακτήσει τον τίτλο, αλλά το πώς τα παιδιά μέσα από τα συνεχή παιχνίδια θα εξελιχθούν ποδοσφαιρικά. Άλλωστε από μόνο του το γεγονός της συμμετοχής συνεχώς σε αγώνες, αποτελεί ισχυρό κίνητρο για ένα παιδί στο να συνεχίσει να ανήκει σε μια ακαδημία. Για μεγαλύτερη αξιοπιστία και αποφυγή παρεξηγήσεων μάλιστα, θα μπορούσαν να ορίζονται και διαιτητές μετά από σχετική συνεννόηση με τη ΕΠΣ Αρκαδίας (αν αυτό είναι εφικτό), γεγονός που θα αποτελεί και το μοναδικό ουσιαστικά έξοδο για τις ομάδες. Άλλωστε κάθε ακαδημία έχει τις δικές της εγκαταστάσεις και κατ’ επέκταση τη δική της έδρα και άρα έξοδα μετακινήσεων δεν υπάρχουν σε σχέση με τα κατά καιρούς φιλικά που διοργανώνονται με ακαδημίες άλλων πόλεων και Νομών.
Δεν συζητάμε -για να το αναφέρω ξεκάθαρα- και το όφελος κάθε γηπεδούχου ακαδημίας – επιχείρησης από τα έσοδα από τον καφέ, το τοστ ή το αναψυκτικό που θα αγοράσει για παράδειγμα ένας γονέας που θα πάει να παρακολουθήσει τα παιχνίδια.
Υ.Γ.
Ανεξάρτητα από το πώς θα κρίνει ή θα σχολιάσει κανείς την παραπάνω πρότασή μου, πιστεύω ότι οι δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες 5Χ5 της Αρκαδικής πρωτεύουσας είναι εξαιρετική! Παράλληλα πιστεύω ότι μέσα από την κοινή συνεργασία αυτών των ακαδημιών 5Χ5 σε κάποιους τομείς (όπως με τη διοργάνωση ενός κοινού άτυπου πρωταθλήματος ανά ηλικιακή κατηγορία), μπορούν προκύψουν εξαιρετικά αποτελέσματα και να αναδειχθούν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, ικανοί να ανεβάσουν το επίπεδο του Αρκαδικού ποδοσφαίρου ακόμη ψηλότερα τα επόμενα χρόνια.
