Τις προηγούμενες ημέρες αποτελεί γεγονός ότι στα ματς της πρεμιέρας των πρωταθλημάτων υποδομής της ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ, σημειώθηκαν ευρείες νίκες από κάποιες ομάδες που ξεπέρασαν τους 80 πόντους διαφορά. Ένα φαινόμενο που δεν είναι σπάνιο ή κάτι νέο, αλλά που έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια πολλών φίλων του αθλήματος και όχι μόνο της περιοχής.
Πρόκειται είναι αλήθεια για μια «άβολη» κατάσταση κυρίως από τις ομάδες που ηττώνται, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και για τις ομάδες που κερδίζουν. Το φαινόμενο γίνεται έντονο σε πρωταθλήματα υποδομής που υπάρχουν ομάδες με μεγάλη διαφορά δυναμικότητας. Από τη μία μια ομάδες με πολλά παιδιά στις οργανωμένες ακαδημίες που αγωνίζονται με πλήρεις 12αδες παραταγμένη σε κάθε ματς και παρ’ όλα αυτά με αρκετά παιδιά εκτός αποστολής που δεν «έχουν χώρο» σε κάθε ματς και από την άλλη ομάδες που μπορεί να κατέβουν στα ματς με εφτά, έξι ή ακόμη και πέντε αθλητές (υπαρκτά παραδείγματα κατά το παρελθόν), είτε γιατί θέλουν αλλά δεν μπορούν να συγκροτήσουν πολυάριθμα τμήματα υποδομής, είτε για λόγους υποχρέωσης και αποφυγής επιπτώσεων από τη μη συμμετοχή σε πρωτάθλημα υποδομής.
Από τη μία προπονητές που παρά το rotation σε πρόσωπα, τη διάθεση για πιο χαλαρούς ρυθμούς στην εξέλιξη του παιχνιδιού, δεν μπορούν να αναγκάσουν στα παιδιά να μην σκοράρουν, να μην κλέψουν τη μπάλα σε μια λάθος μεταβίβαση αντιπάλου για να πετύχουν ένα εύκολο καλάθι ή να μην διεκδικήσουν ένα ριμπάουντ. Ειδικά όταν είναι γνωστό σ’ αυτές τις ηλικίες το ισχυρό κίνητρο για την εξασφάλιση χρόνου συμμετοχής σ’ ένα ματς και το συνδυασμό με μια καλή εμφάνιση. Πόσα μάλλον από παιδιά που σε άλλα ματς δεν έχουν ιδιαίτερο χρόνο συμμετοχής και τα επίσημα ματς συνολικά σε μια σεζόν δυστυχώς είναι από λίγα έως πολύ λίγα.
Και από την άλλη βέβαια υπάρχουν προπονητές που απέναντι σε σαφέστατα πιο αδύναμες και ελλιπείς σε ρόστερ ομάδες, επιλέγουν την επίδειξη ισχύος χωρίς ουσία, με συνεχή πίεση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό ή συγκεκριμένο rotation στη μεγαλύτερη διάρκεια ενός ματς με τη διατήρηση στο παρκέ των παικτών πρώτης γραμμής. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις τίθεται ζήτημα fair play και σεβασμού στον αντίπαλο.
Ένα μεγάλο ζήτημα είναι στο κατά πόσο πρέπει τα σωματεία να υποχρεώνονται να κατεβάζουν ομάδες στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες ή όχι. Αν όχι τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη του μπάσκετ, που ειδικά στην Αρκαδία (πλην Κυνουρίας) έχει μείνει πλέον σήμερα με τέσσερα σωματεία (δύο μόλις στην Τρίπολη) σε επίπεδο ανδρών και κατά συνέπεια λιγότερες ευκαιρίες για ένα παιδί να παίξει μπάσκετ. Αν ναι αρκετά σωματεία αναγκάζονται να κατεβάζουν ομάδες στα πρωταθλήματα υποδομής, απλά και μόνο για να μην έχουν βαθμολογικές ή άλλου είδους επιπτώσεις.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είναι υποχρέωση για ένα αθλητικό σωματείο να επενδύει στις μικρές ηλικίες, είτε σε επίπεδο λειτουργίας ακαδημιών, είτε παροχής χώρου και χρόνου συμμετοχής σε νεαρούς αθλητές στις επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις τους. Διαφορετικά αν δεν ασχοληθεί κανείς με τις υποδομές και την ανάπτυξη του αθλήματος, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει μπάσκετ και δυστυχώς στην περιοχή μας τα τελευταία χρόνια τα πράγματα εξελίσσονται από το κακό στο χειρότερο.
Την ίδια ώρα όμως θα πρέπει και η Ομοσπονδία να δώσει ουσιαστικά κίνητρα στα αθλητικά σωματεία για τη στελέχωση, οργάνωση και λειτουργία ακαδημιών και τμημάτων υποδομής. Να «ενθαρρύνει» τα σωματεία με διάφορους τρόπους, στο να επενδύσουν στον τομέα της ανάπτυξης του αθλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η πλέον σοβαρή και προσεγμένη προσέγγιση που διάβασα τα τελευταία χρόνια για ένα δύσκολο θέμα που μάλιστα αφορά και τις λεγόμενες ευαίσθητες ηλικίες. Αρκετά δημοσιεύματα με κορώνες και τοποθετήσεις διαφόρων ειδημόνων που με ευκολία καταδικάζουν η αποδοκιμάζουν τους ¨κακούς προπονητές¨ και τις ομάδες που ρίχνουν κατοστάρες σε ¨μικρά παιδιά¨ .Εδώ θα πρέπει να ξεχωρίσουμε πρώτα από όλα αν υπάρχουν ηλικιακές διαφορές μεταξύ των συναγωνιζόμενων ομάδων και μετά τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας που υπερέχει. Αν δούμε σε έναν αγώνα έναν προπονητή να πιέζει σαράντα λεπτά σε όλο το γήπεδο με μόνο σκοπό να ρίξει πολλούς πόντους είναι απαράδεκτο. Αλλά το ίδιο απαράδεκτο είναι να βάζεις μικρά παιδιά να κάνουν τον καραγκιόζη διακωμωδώντας το άθλημα , είτε χάνοντας εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό , είτε παίζοντας με κατεβασμένα χέρια , είτε παίζοντας επιδεκτικά μόνο με πάσες η άλλους τρόπους που σε τελική μοιάζει χειρότερη επιλογή γιατί μάλλον γελοιοποιείς τον αντίπαλο σου. Επιπλέον κανείς δεν εξετάζει το ενδεχόμενο της αδιαφορίας (κατά την άποψη μου αυτή είναι και η πραγματικότητα) μιας ομάδας ,ενός προπονητή ,ενός δ.σ. να μην έχει ασχοληθεί καθόλου με αυτά τα παιδιά η με το συγκεκριμένο τμήμα και απλά να τα κατεβάζει γιατί υποχρεούται . Αντίθετα ρίχνουν όλο το ενδιαφέρον στα αντρικά τμήματα που τα γεμίζουν με έμμισθους λεγεωνάριους για να κάνουν απλά το κομμάτι τους στις τοπικές κοινωνίες .
Πηγαίνοντας σε πανελλήνια πρωταθλήματα και σε προκριματικές φάσεις έχουμε χάσει πολλές φορές με μεγάλες διαφορές αντιμετωπίζοντας ομάδες (π.χ. ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ- ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ) που ήθελαν και μπορούσαν να σε ¨σκοτώσουν¨. Αλλά μέσα στο γήπεδο και παρά την τεράστια διαφορά μας απέναντι στην ποιότητα , την σωματική διάπλαση των αντιπάλων , που μπορούν και επιλέγουν από μεγάλες δεξαμενές αθλητών –τριών ,δείχναμε ότι έχουμε δουλέψει στο μέτρο πάντα που ήταν εφικτό ,παίρνοντας αρκετές φορές θετικά λόγια από τους συμμετέχοντες.
Αν αφήσουμε όμως στην άκρη την φιλοσοφία και θέλουμε πραγματικά να λύσουμε για πάντα το συγκεκριμένο πρόβλημα τότε η λύση είναι και εύκολη και απλή στην εφαρμογή της. Οι ίδιες οι ομάδες ,πριν την έναρξη κάθε χρονιάς, θα αυτοκατατάσσονται με αίτηση τους στην ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ σε τμήματα χαμηλής δυναμικότητας. Η ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ θα συνθέτει έναν όμιλο που θα αγωνίζονται μεταξύ τους όλες αυτές οι ομάδες και έτσι δεν θα παρατηρούνται παρόμοια φαινόμενα ενώ από την άλλη οι αθλητές τους θα αθλούνται και θα συναγωνίζονται με ευχάριστο τρόπο . Έτσι θα τελειώσουν οι μεγάλες διαφορές στα σκορ ,η απογοήτευση των αθλητών-τριών , αλλά κυρίως η ¨υποχρεωτική¨ διακωμώδηση του αθλήματος.
Με εκτίμηση Τσατσουλής Γεώργιος